Selfie op de Bromo

Nachie doorhalen. Na die mooie dag naar Malang en ’s avonds op pad naar een eetgelegenheid, lagen we er voor tienen in… en iets over twaalven er weer uit!

Chauffeur en gids stonden ons in de lobby op te wachten voor een nachtelijke tocht naar de vulkaan Bromo. Al jaren in rust verkerend, waardoor men het aandurft om een mensenmassa aan te trekken voor zicht op de dagelijkse ochtendgloren.

Toen wij in de ‘nineties’ naar de Bromo gingen, hebben we in het donker een lange wandeling gemaakt naar de kraterrand. Daar verspreidden de mensen zich langs een deel van de kraterrand om de zon te zien opkomen.

Sinds een kleine tien jaar kun je je laten verplaatsen per Jeep of met eigen scooter, naar een hoger gelegen bergrug, vanwaar je kijkt over de lager gelegen vulkanen en de opkomende zon. Dat klinkt heel leuk, maar de werkelijkheid is helaas anders. Hele volksstammen, buiten het toeristenseizoen vooral Indonesiërs, komen verkleedt als Nepalezen naar de top, met in hun hand een smartphone-op-stok. Van die ‘verdomde’ zonsopkomst (zonder dat we de zon te zien kregen) hebben we niet in visuele stilte kunnen genieten. Continu geflits van selfies, alsof de onweerswolken boven ons hoofd zweefden. Het feest werd compleet gemaakt met de zaklampen van verkopers van winterkleding en souvenirs.

Na de ochtendgloren, die dus minder spectaculair was dan gehoopt, zijn we per Jeep afgedaald naar de zandvallei en de kratermond. Deze is echter sinds een paar jaar niet geheel meer in ruste en dus te gevaarlijk om dichtbij te komen.

Ik, Herman, ben inmiddels zo goed als opgeknapt. Niet meer continu de vrees om acuut naar de wc te rennen. Romée is nu aan de beurt met diarree… Ontbijtje in een hotel in de bergen doet mij goed, waarna we de reis vervolgen naar het oosten van Java. Vandaag met als eindbestemming het stadje Kalibaru. Tussen de slaapjes door heb ik kunnen genieten van de prachtige afdaling van de vulkaan, kampongs die mij het gevoel geven dat gelukkig niet alles is veranderd in 23 jaar… op de ‘paar’ moskeeën na.

We genieten weer van de gebedsgeluiden, Bir Bintang en een tokeh (Auke weet over welk dier - hagedissoort - ik het heb). Ik hoor trouwens wel meer dierengeluiden die ik niet thuis kan brengen. Ben benieuwd hoe de nachtrust zal verlopen, ondanks de niet-slaap van afgelopen nacht en geen airco en klamboe op de kamer. Dit is pas echt een jungle!

Morgen naar de boot